| Roger Federer | |
 | |
| Państwo |  Szwajcaria |
| Miejsce zamieszkania | Bottmingen |
| Data i miejsce urodzenia | 8 sierpnia 1981 Bazylea |
| Wzrost | 185 cm |
| Masa ciała | 85 kg |
| Gra | praworęczna, jednoręczny backhand |
| Status profesjonalny | 1998 |
| Zakończenie kariery | aktywny |
| Trener | Paul Annacone |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 69 |
| Najwyżej w rankingu | 1 (4 lutego 2004) |
| Australian Open | W (2004, 2006, 2007, 2010) |
| Roland Garros | W (2009) |
| Wimbledon | W (2003-2007, 2009) |
| US Open | W (2004-2008) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 8 |
| Najwyżej w rankingu | 24 (9 czerwca 2003) |
| Australian Open | 3R (2003) |
| Roland Garros | 1R (2000) |
| Wimbledon | QF (2000) |
| US Open | 3R (2002) |
| Strona internetowa | |
 | ||
| Tenis | ||
 złoto | Pekin 2008 | debel |
Status profesjonalny Federer otrzymał w roku 1998. Pierwszy mecz w zawodowym Tourze Szwajcar rozegrał na początku lipca tego roku w Gstaad. Przeciwnikiem Federera był Argentyńczyk Lucas Arnold Ker, a spotkanie zakończyło się porażką Szwajcara 4:6, 4:6.
Federer uważany jest za najlepszego tenisistę w historii dyscypliny[2][3]. Ma w swoim dorobku szesnaście zwycięstw w turniejach wielkoszlemowych. W Australian Open triumfował w latach 2004, 2006, 2007 i 2010, we francuskim Roland Garros zwyciężył w 2009 roku, na kortach Wimbledonu wygrywał w latach 2003-2007, 2009, a w US Open w sezonach 2004-2008. Dodatkowo Szwajcar pięciokrotnie został mistrzem kończącego sezon turnieju ATP World Tour Finals (lata 2003, 2004, 2006, 2007, 2010). Ponadto siedmiokrotnie dochodził do finałów rozgrywek wielkoszlemowych i raz do finału ATP World Tour Finals. Federer w przeciągu swojej kariery wygrał 69 turniejów rangi ATP Tour w grze pojedynczej oraz osiągnął 30 finałów.
W grze podwójnej Federer jest złotym medalistą igrzysk olimpijskich w Pekinie z roku 2008. Wspólnie ze Stanislasem Wawrinką pokonali w finałowym meczu Szwedów Simona Aspelina i Thomasa Johanssona[4]. W deblu Szwajcar ma na koncie 8 turniejowych zwycięstw i 5 finałów.
Po wygraniu Australian Open z 2004, dnia 2 lutego awansował na 1. pozycję w światowym rankingu. Przez kolejne 237 tygodni był na szczycie listy (do 11 sierpnia 2008 roku)[5]. Dnia 6 lipca 2009 ponownie został liderem rankingu na okres 48 tygodni. Federer był nr 1. łącznie przez 285 tygodni, o tydzień krócej niż rekordzista Amerykanin Pete Sampras[6].
Spis treści[ukryj]
|
Kariera tenisowa[edytuj]
Lata juniorskie[edytuj]
W tenisa Federer zaczął grać w wieku 8 lat[7]. Pierwszy mecz w gronie juniorów Szwajcar rozegrał w połowie lipca 1996. Na przełomie lipca i sierpnia 1998 roku triumfował w juniorskim Wimbledonie, po zwycięstwie w finale nad Gruzinem Iraklim Labadze[8]. W grudniu 1998 Federer odniósł kolejny sukces, wygrywając turniej Orange Bowl w kategorii do lat 18[9]. Ponadto Szwajcar jest finalistą US Open z 1998, gdzie uległ Davidowi Nalbandianowi[10]. Łącznie wygrał pięć juniorskich turniejów w grze pojedynczej. Najwyżej sklasyfikowany w klasyfikacji singlowej juniorów był na 1. miejscu (31 grudnia 1998).W grze podwójnej Federer wygrał jeden turniej, na Wimbledonie w 1998. Partnerem Szwajcara był Olivier Rochus, a w finale pokonali Michaëla Llodrę i Andy'ego Rama[11]. W zestawieniu deblistów najwyższej był na 7. pozycji (31 grudnia 1998).
1998-2000[edytuj]
W wieku 17 lat Federer rozpoczął karierę profesjonalną[7]. Na początku lipca 1998 zadebiutował w gronie zawodowców, podczas rozgrywek w Gstaad, lecz odpadł w I rundzie po porażce z Lucasem Arnoldem Kerem[12].Na początku sezonu 1999 Szwajcar w lutym doszedł do ćwierćfinału rozgrywek ATP Tour w Marsylii. Po drodze wyeliminował będącego wówczas na 5. miejscu w rankingu, Hiszpana Carlosa Moyę; przegrał z Arnaudem Clémentem. W tym samym miesiącu wystartował również w Rotterdamie, po wcześniejszym przejściu eliminacji. W drabince turnieju głównego przegrał ćwierćfinałowy pojedynek z Rosjaninem Jewgienijem Kafielnikowem. Pod koniec maja Federer po raz pierwszy wziął udział w turnieju wielkoszlemowym, na kortach Roland Garros, jednak odpadł w I rundzie z Patrickiem Rafterem. Miesiąc później, na trawiastych kortach Wimbledonu również został pokonany w I rundzie, przez Czecha Jiříego Nováka. W październiku Szwajcar doszedł do ćwierćfinału zawodów w Bazylei, oraz po raz pierwszy w karierze osiągnął półfinał imprezy z cyklu ATP Tour, w Wiedniu. Pod koniec tego miesiąca wygrał challenger w Brest, po pokonaniu w finale Maksa Mirnego. Dnia 20 września 1999 Federer po raz pierwszy awansował do czołowej setki rankingu (95. miejsce), a sezon ukończył na 65. pozycji[5].
Na początku lutego 2000 roku Federer awansował do finału turnieju w Marsylii. Był to jego zarazem pierwszy finał z cyklu ATP Tour. Mecz o tytuł przegrał 6:2, 3:6, 6:7(5) ze swoim rodakiem Marcem Rossetem[13]. W tym samym miesiącu Szwajcar osiągnął ćwierćfinał turnieju w Londynie i półfinał w Kopenhadze. Pod koniec maja uzyskał IV rundę Roland Garros, po wcześniejszym wyeliminowaniu Michela Kratochvila, przeciwko któremu zagrał pięciosetowy mecz. Spotkanie o ćwierćfinał zawodów przegrał z Hiszpanem Àlexem Corretją[14]. W czerwcu Szwajcar uzyskał ćwierćfinał w Halle i I rundę Wimbledonu. Pod koniec sierpnia, na US Open doszedł do III rundy, w której przegrał z Juanem Carlosem Ferrero, a we wrześniu osiągnął półfinał igrzysk olimpijskich w Sydney. W meczu o finał uległ Niemcowi Tommy'emu Haasowi, natomiast w spotkaniu o brązowy medal nie sprostał Arnaudowi Di Pasquale[15]. W październiku Federer tak jak przed rokiem awansował do półfinału w Wiedniu, a następnie uzyskał finał w Bazylei. Po drodze wyeliminował m.in. Tommy'ego Haasa i będącego wtedy w czołowej dziesiątce rankingu Lleytona Hewitta. Pojedynek finałowy zakończył się porażką Szwajcara z Thomasem Enqvistem[16]. Ponadto w Bazylei wraz z Dominikiem Hrbatým awansowali do finału gry podwójnej, ale spotkanie o mistrzowski tytuł przegrali z Donaldem Johnsonem i Pietem Norvalem. Na koniec roku Federer zajmował 29. miejsce[5] w klasyfikacji singlowej.
2001[edytuj]
Sezon Federer zainaugurował startem w Sydney, gdzie odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale. Podczas Australian Open doszedł do III rundy po wcześniejszym pokonaniu m.in. Arnauda Di Pasquale'a; przegrał z Arnaudem Clémentem. Pod koniec stycznia Szwajcar wygrał pierwszy turniej rangi ATP Tour w grze pojedynczej, w halowych kortach w Mediolanie, eliminując m.in. Jewgienija Kafielnikowa, a w finale wynikiem 6:4, 6:7(7), 6:4 Francuza Juliena Bouttera[17]. W połowie lutego, w Marsylii osiągnął półfinał, w którym tym razem przegrał z Kafielnikowem. Tydzień po tym starcie, na kortach w Rotterdamie, Federer uzyskał finał w singlu i deblu. W grze pojedynczej wyeliminował m.in. Àlexa Corretję (wówczas nr 7. w rankingu), jednak w finale nie sprostał Nicolasowi Escudé. W grze podwójnej w parze z Jonasem Björkmanem pokonali w decydującym spotkaniu czeski duet Petr Pála-Pavel Vízner. W marcu Szwajcar doszedł do ćwierćfinału rozgrywek Masters Series w Miami. W meczu o półfinał zmierzył się z Patrickem Rafterem, z którym jednak przegrał w dwóch setach.Okres gry na kortach ziemnych rozpoczął od startu w Monte Carlo, gdzie poniósł porażkę w ćwierćfinałowym pojedynku z Sébastienem Grosjeanem. W Rzymie odpadł w III rundzie, po wcześniejszym wyeliminowaniu wicelidera rankingu światowego, Rosjanina Marata Safina[18]. W I rundzie wielkoszlemowego Roland Garros Federer wygrał ze Stefano Galvanim. W następnej fazie po pięciosetowym meczu pokonał Sargisa Sargsiana, a w III i IV rundzie odpowiednio Davida Sáncheza i Wayne'a Arthursa. Pojedynek ćwierćfinałowy zakończył się porażką Federera z Àlexem Corretją. Był to zarazem pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał Federera w jego karierze[19].
Miesiąc gry na nawierzchni trawiastej Federer zaczął od turnieju w Halle, osiągając tam kolejny w sezonie ćwierćfinał. W meczu o dalszą fazę lepszym od Szwajcara był Patrick Rafter. Tuż przed Wimbledonem Federer wziął udział w zawodach w 's-Hertogenbosch awansując do półfinału, w którym uległ Lleytonowi Hewittowi. Na Wimbledonie Szwajcar uzyskał drugi wielkoszlemowy ćwierćfinał. Po drodze, w meczu III rundy pokonał Pete'a Samprasa, przerywając zarazem serię 31 zwycięstw z rzędu Amerykanina na londyńskich kortach[20]. Rywalem Federera w spotkaniu o półfinał był Tim Henman, z którym przegrał w czterech setach[21].
Na początku lipca Federer wygrał deblowe zmagania w Gstaad tworząc parę z Maratem Safinem, gdzie zwyciężyli nad parą Michael Hill-Jeff Tarango[22]. Podczas US Open Szwajcar awansował do III rundy, gdzie musiał uznać wyższość Andre Agassiego. W pozostałej części sezonu doszedł do ćwierćfinału w Wiedniu (porażka ze Stefanem Koubkiem) oraz finału w Bazylei. Mecz o tytuł zakończył się przegraną Federera z Timem Henmanem.
Sezon 2001 Federer ukończył na 13. pozycji w rankingu ATP[5].
2002[edytuj]
Na kortach ziemnych, w połowie maja Federer dotarł do finału imprezy w Hamburgu. W ćwierćfinale wygrał z Gustavo Kuertenem, dwukrotnym mistrzem Roland Garros[27], a w półfinale ze swoim deblowym partnerem, Maksem Mirnym. Mecz finałowy rozegrał z byłym nr 1. klasyfikacji singlowej, Maratem Safinem, którego pokonał 6:1, 6:3, 6:4 zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł rangi Masters Series[28]. W wielkoszlemowym Roland Garros rozstawiony z nr 8. Szwajcar odpadł już w I rundzie z Marokańczykiem Hichamem Arazim.
Sezon gry na nawierzchni trawiastej Szwajcar zaczął od startu w Halle, gdzie uległ w półfinale Nicolasowi Kieferowi. W 's-Hertogenbosch odpadł w ćwierćfinale, po porażce ze Sjengiem Schalkenem, natomiast na Wimbledonie przegrał w I rundzie z Mario Ančiciem.
Ostatni w sezonie wielkoszlemowy turniej, US Open Federer zakończył na IV rundzie, gdzie został pokonany przez Maksa Mirnego. Pod koniec września, podczas zawodów w Moskwie w singlu doszedł do ćwierćfinału, przegrywając z Maratem Safinem, z kolei w deblu, wraz z Mirnym triumfowali w całej imprezie, po zwycięstwie w finale nad Australijczykami Joshuą Eaglem i Sandonem Stollem. Na początku października Federer wygrał trzeci w sezonie singlowy turniej, w Wiedniu, eliminując wcześniej m.in. Carlosa Moyę, a w finale Jiříego Nováka[29]. Następnie wystartował w Madrycie, osiągając ćwierćfinał, w którym przegrał z Fabricem Santoro, a w Bazylei uzyskał półfinał (porażka z Davidem Nalbandianem). W Paryżu (hala Bercy) Federer awansował do ćwierćfinału, po wcześniejszym wyeliminowaniu Tommy'ego Haasa; przegrał z Lleytonem Hewittem.
Na koniec sezonu Szwajcar zakwalifikował się do turnieju Masters Cup, w którym gra corocznie ośmiu najlepszych tenisistów. W fazie grupowej rywalami Szwajcara byli Juan Carlos Ferrero, Jiří Novák i Thomas Johansson. Federer pokonał wszystkich swoich rywali i awansował do półfinału, w którym zmierzył się z Hewittem. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Australijczyka 7:5, 5:7, 7:5[30].
Rok 2002 Federer zakończył na 6. pozycji w zestawieniu ATP[5].
2003[edytuj]
Pierwszym turniejem w roku jaki rozegrał były rozgrywki w Ad-Dausze. Federer osiągnął tam ćwierćfinał, w którym przegrał z Janem-Michaelem Gambillem. W Melbourne Park, podczas Australian Open został wyeliminowany w IV rundzie przez Davida Nalbandiana. Pierwszy w sezonie tytuł Federer zdobył w lutym, w Marsylii, gdzie w finale pokonał Jonasa Björkmana[31]. Tydzień po tym turnieju Szwajcar osiągnął finał gry podwójnej w Rotterdamie. Partnerem Federera był Maks Mirnyj, jednak w finale przegrali z Wayne'em Arthursem i Paulem Hanleyem. Następnie Federer zwyciężył w singlowych zmaganiach w Dubaju, po wygranej w finale nad Jiřím Novákiem[32]. W połowie marca Szwajcar wystartował w Miami dochodząc do ćwierćfinału w grze pojedynczej, gdzie przegrał z Albertem Costą, natomiast w deblu wraz z Mirnym uzyskali finał, w którym pokonali Leandera Paesa oraz Davida Rikla.Pod koniec kwietnia, na kortach ziemnych w Monachium Szwajcar odniósł kolejne turniejowe zwycięstwo po wygranej w finale z Jarkko Nieminenem[33]. Na kortach Foro Italico w Rzymie osiągnął kolejny finał po wcześniejszej wygranej nad m.in. nr 3. w rankingu Juanem Carlosem Ferrero, który przed tym pojedynkiem wygrał 21 spośród 22 meczów na kortach ziemnych[34]. Spotkanie finałowe Federer zagrał z Félixem Mantillą. Mecz zakończył się porażką Szwajcara, który spośród 17 break pointów wykorzystał 3[35]. Na paryskich kortach im. Rolanda Garrosa Federer odpadł w I fazie po porażce z Luisem Horną.
W czerwcu, podczas rywalizacji w Halle Federer wygrał swój pierwszy turniej na nawierzchni trawiastej, pokonując w finale Nicolasa Kiefera[36]. Do wielkoszlemowego Wimbledonu przystępował jako zawodnik rozstawiony z nr 4. W I i II rundzie bez straty seta pokonał Lee Hyung-Taika i Stefana Koubka, w III fazie po czterosetowym meczu wyeliminował Mardy'ego Fisha, a w kolejnej rundzie Feliciano Lópeza. Ćwierćfinałowy pojedynek Federer wygrał ze Sjengem Schalkenem, a półfinałowy z Andym Roddickiem[37], osiągając pierwszy wielkoszlemowy finał w karierze. Rywalem Szwajcara w meczu o tytuł był Australijczyk Mark Philippoussis, jednak to Federer był faworytem tego pojedynku[38]. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Szwajcara 7:6(5), 6:2, 7:6(3), który triumfował po raz pierwszy w wielkoszlemowej imprezie[39][40]. W trakcie wręczania pucharu oświadczył:
 |
Na początku lipca Szwajcar wystartował w Gstaad dochodząc do finału, wygrywając piętnasty mecz z rzędu[43]. O tytuł zmierzył się z Jiřím Novákiem, z którym jednak poniósł porażkę w pięciu setach[43].
US Open Series Federer zaczął od występu w Montrealu, awansując do półfinału, w którym przegrał z Andym Roddickiem. W Cincinnati odpadł w II fazie z Davidem Nalbandianem, a na kortach Flushing Meadows w US Open uzyskał IV rundę po raz kolejny przegrywając z Nalbandianem. Na początku października Szwajcar wygrał zawody w Wiedniu, zarówno w grze pojedynczej i podwójnej. W singlu pokonał w spotkaniu finałowym Carlosa Moyę, a w deblu w parze z Yvesem Allegro wygrali z Maheshem Bhupathim i Maksem Mirnym. Podczas rozgrywek Masters Series w Madrycie Szwajcar dotarł do półfinału, w którym wyeliminował go Juan Carlos Ferrero[44], a w Paryżu uzyskał ćwierćfinał, gdzie przegrał z Timem Henmanem[45].
2004[edytuj]
Przed sezonem Peter Lundgren, po trzech latach współpracy przestał być szkoleniowcem Federera[48]. Do końca roku Szwajcar grał bez trenera. Pierwszym w sezonie turniejem rozegranym przez Federera były rozgrywki Australian Open. Rozstawiony z nr 2. Szwajcar osiągnął finał, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. w IV rundzie Lleytona Hewitta. W ćwierćfinale wygrał z Davidem Nalbandianem, z którym przed meczem miał bilans spotkań 1-5[49], a w półfinale pokonał bez straty seta Juana Carlosa Ferrero. W finale zmierzył się z Maratem Safinem, zwyciężając 7:6(3), 6:4, 6:2[50]. Po tym triumfie Szwajcar przesunął się na 1. pozycję w rankingu ATP[50]. Po meczu powiedział: |
Sezon gry na kortach ziemnych Federer rozpoczął od turnieju w Rzymie gdzie przegrał w III rundzie z Albertem Costą. W maju, na obiekcie Rothenbaum w Hamburgu Szwajcar odniósł kolejne zwycięstwo, eliminując po drodze m.in. Carlosa Moyę[54], Lleytona Hewitta[55], a w finale wynikiem 4:6, 6:4, 6:2, 6:3 Guillermo Corię, któremu przerwał serię 31 meczów bez porażki[56]. W wielkoszlemowym Roland Garros Federer odpadł w III rundzie z Gustavo Kuertenem[57].
Na kortach trawiastych bez straty seta Federer wygrał zawody w Halle, kontynuując serię 17 meczów bez porażki na kortach trawiastych[58]. Na Wimbledonie Federer osiągnął finał tracąc po drodze jednego seta w meczu ćwierćfinałowym z Lleytonem Hewittem. W pojedynku o tytuł pokonał 4:6, 7:5, 7:6(3), 6:4 Andy'ego Roddicka[59]. Eksperci tenisowi, tacy jak Boris Becker, lub John Lloyd jednoznacznie stwierdzili, że to był jeden z najlepszych finałów ostatnich lat[60].
Na początku lipca Federer wygrał zawody w Gstaad, na nawierzchni ziemnej, pokonując w finałowym meczu Rosjanina Igora Andriejewa[61].
Cykl turniejów wchodzących w skład US Open Series Federer rozpoczął od startu w Toronto, gdzie odniósł końcowy triumf. Pojedynek finałowy zakończył się zwycięstwem Szwajcara nad Roddickiem[62]. Na US Open Federer uzyskał kolejny wielkoszlemowy finał. Po drodze wyeliminował w pięciu setach Andre Agassiego oraz Tima Henmana, a w spotkaniu finałowym okazał się być lepszym od Lleytona Hewitta, przeciwko któremu w dwóch setach nie stracił gema, zwyciężając 6:0, 7:6(3), 6:0[63]. Federer wygrał na nowojorskich kortach trzeci z czterech wielkoszlemowych turniejów, jako pierwszy zawodnik od roku 1988 po Matsie Wilanderze, który również w jednym roku wygrał trzy wielkoszlemowe imprezy[64]. Po meczu Szwajcar oświadczył:
|
W grudniu Szwajcar otrzymał tytuł International Tennis Federation World Champion, za wygranie trzech wielkoszlemowych turniejów, nie przegranie żadnego meczu z graczami z czołowej dziesiątki rankingu i wygranie każdego finału do którego awansował[69].
Sezon zakończył na pozycji lidera rankingu ATP[5].
2005[edytuj]
Podczas rozgrywek Masters Series w Indian Wells Federer obronił tytuł wywalczony w 2004 roku. Po drodze po raz kolejny pokonał Ljubičicia, a w finale Lleytona Hewitta[74]. Triumfem Szwajcara zakończyły się również zawody w Miami, gdzie w finale zmierzył się z Rafaelem Nadalem. Federer zdołał wygrać spotkanie pomimo prowadzenia Hiszpana 2:0 w setach. Ostatecznie pojedynek zakończył się wynikiem 2:6, 6:7(4), 7:6(5), 6:3, 6:1 dla Federera[75].
Na kortach ziemnych, w połowie kwietnia Federer wziął udział w turnieju w Monte Carlo. Szwajcar odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale po porażce z Richardem Gasquetem[76]. Na początku maja dotarł do finału w Hamburgu, w którym zmierzył się ponownie z Gasquetem. Federer wygrał mecz rewanżując się tym samym za porażkę z Monte Carlo[77]. W paryskim Roland Garros Szwajcar zakończył swój udział na półfinale, gdzie przegrał z późniejszym mistrzem, Rafaelem Nadalem[78].
Federer po raz kolejny zdominował sezon na nawierzchni trawiastej[79]. Najpierw wygrał rywalizację w Halle[80], a potem po raz trzeci z rzędu awansował do finału Wimbledonu, tracąc po drodze jednego seta w pojedynku III rundy z Nicolasem Kieferem. W finale, tak jak w roku 2004 Federer pokonał Andy'ego Roddicka[81], przeciwko któremu zagrał, jak sam przyznał "najlepszy mecz w swojej karierze"[81]. Wygrywając po raz trzeci z rzędu na wimbledońskich kortach Szwajcar stał się trzecim tenisistą w erze open (obok Björna Borga i Pete'a Samprasa), który zwyciężył w trzech kolejnych londyńskich imprezach[81].
W połowie sierpnia Federer odniósł triumf w rozgrywkach Masters Series w Cincinnati, gdzie w finale pokonał Roddicka[82]. Na US Open Federer obronił zwycięstwo z poprzedniego sezonu. Mecz finałowy zakończył sie wygraną Szwajcara z Andre Agassim[83]. Po miesięcznej przerwie, pod koniec września Federer bez straty seta wygrał imprezę w Bangkoku. W finale po raz pierwszy spotkał się z Andym Murrayem, z którym zwyciężył 6:3, 7:5[84].
Na początku października, podczas treningu w Bazylei Szwajcar skręcił kostkę. Kontuzja wykluczyła go z gry z prestiżowych turniejów w Madrycie i Paryżu[67]. Powrócił na turniej Masters Cup w Szanghaju. Mając za rywali w grupie Davida Nalbandiana, Ivana Ljubičicia i Guillermo Corię awansował do półfinału bez porażki. Mecz o rundę finałową wygrał z Gastónem Gaudio, a w finale ponownie zagrał z Nalbandianem. Spotkanie zakończyło się przegraną Federera, który prowadził w setach 2:0. Końcowy wynik rywalizacji to 6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3) dla Argentyńczyka[85]. Zwyciężając w tym spotkaniu, Nalbandian przerwał również Federerowi serię 35 spotkań bez porażki[67]. Dodatkowo Argentyńczyk zakończył Federerowi passę 24 wygranych po kolei finałów[67].
W grudniu, po raz drugi został Federerowi przyznany tytuł International Tennis Federation World Champion[86].
Rok ukończył na pozycji lidera rankingu ATP[5]. Jego stosunek wygranych do przegranych wyniósł 81-4 (95,3%) – najlepszy wynik od roku 1984, kiedy to John McEnroe odniósł 82 zwycięstwa i 3 porażki (96,5%)[67].
2006[edytuj]
W marcu Federer po raz drugi z rzędu wygrał serię turniejów Masters Series w Indian Wells i Miami[89]. W Indian Wells zwyciężył tracąc jednego seta w spotkaniu II rundy z Olivierem Rochusem. Zwycięski mecz finałowy rozegrał z Jamesem Blakiem[90], natomiast w Miami pokonał w rundzie finałowej Ivana Ljubičicia[89].
Cykl turniejów na kortach ziemnych Szwajcar zaczął od startu w Monte Carlo, awansując do finału, w którym zmierzył się po raz kolejny z Nadalem. Hiszpan rozstrzygnął pojedynek na swoją korzyść w czterech setach[91]. Na początku maja obaj zawodnicy spotkali się ponownie w finale, podczas zawodów w Rzymie. Nadal po raz kolejny pokonał Federera, który, przy stanie 6:5 w piątym secie nie wykorzystał dwóch piłek meczowych[92]. Na przełomie maja i czerwca Federer doszedł po raz pierwszy do finału Roland Garros. Rywalem Szwajcara w meczu o mistrzowski tytuł był Nadal. Czterosetowy mecz zakończył się triumfem Nadala, który jako pierwszy pokonał Federera w wielkoszlemowym finale[93].
Sezon gry na nawierzchni trawiastej Federer po raz kolejny zakończył bez porażki. Najpierw wystartował w Halle, gdzie w ćwierćfinałowym pojedynku z Olivierem Rochusem obronił cztery piłki meczowe, a w finale pokonał Tomáša Berdycha[94]. Zwyciężając na niemieckich kortach Szwajcar pobił rekord 41 wygranych meczów z rzędu na trawie należący do Björna Borga[94]. Do Wimbledońskiego finału Federer awansował bez straty seta. Przeciwnikiem Szwajcara w rundzie finałowej był Rafael Nadal. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Federera, który po raz pierwszy w tym roku okazał się lepszy od Hiszpana[95].
Na betonowych kortach w Toronto Federer odniósł kolejny triumf, pokonując w spotkaniu o tytuł Richarda Gasqueta[96]. Tydzień po tych zawodach Szwajcar wystartował w Cincinnati. W II rundzie uległ Andy'emu Murrayowi, kończąc zarazem passę 55 pojedynków bez przegranej w Ameryce Północnej[67]. Podczas US Open Federer osiągnął finał. Szwajcar jako pierwszy tenisista awansował do czterech wielkoszlemowych finałów w jednym sezonie od czasów Roda Lavera, który dokonał tej sztuki w 1969 roku[67]. Mecz o tytuł zakończył się zwycięstwem Szwajcara 6:2, 4:6, 7:5, 6:1 nad Andym Roddickiem[97].
W październiku Federer wygrał w trzech turniejach. Najpierw triumfował w Tokio, gdzie w finale wygrał z Timem Henmanem[98], następnie w zawodach Masters Series w Madrycie, pokonując w decydującym meczu Fernando Gonzáleza[99] oraz w rodzinnej Bazylei. Spotkanie finałowe rozstrzygnął na swoją korzyść ponownie z Gonzálezem[100].
Na koniec roku Federer wystąpił w Masters Cup. W fazie grupowej Szwajcar pokonał Davida Nalbandiana, Andy'ego Roddicka, przeciwko któremu obronił 3 piłki meczowe oraz Ivana Ljubičicia[101]. Mecz półfinałowy zakończył się wygraną Federera nad Rafaelem Nadalem, a w finale pokonał Jamesa Blake'a[102]. Był to dwunasty triumf turniejowy Szwajcara w całym roku. Federer stał się też pierwszym tenisistą w erze open, który w trzech kolejnych latach wygrywał co najmniej 10 turniejów w sezonie[67].
Pod koniec grudnia Szwajcar został wyróżniony mianem International World Champion, a sezon zakończył na pierwszym miejscu w rankingu[103][5].
2007[edytuj]
Okres gry na nawierzchni ziemnej Federer rozpoczął od startu w Monte Carlo osiągając finał. W meczu ćwierćfinałowym przeciwko Davidowi Ferrerowi Szwajcar wygrał pięćsetny mecz w zawodowym Tourze[107]. Mecz o tytuł przegrał z Rafaelem Nadalem. Następnie Federer wystartował w Rzymie przegrywając w III rundzie z Filippo Volandrim. Po tej porażce Szwajcar zakończył współpracę trenerską z Tonym Rochem, która trwała przez dwa i pół roku[108]. W połowie maja Federer wygrał rozgrywki w Hamburgu, pokonując po raz pierwszy na kortach ziemnych Rafaela Nadala[109]. Mecz zakończył się wynikiem 2:6, 6:2, 6:0 dla Szwajcara, który przerwał Nadalowi serię 81 wygranych z rzędu na mączce[109]. Na turnieju Roland Garros Federer awansował do finału, w którym ponownie zmierzył się z Nadalem, jednak tym razem pojedynek zakończył się zwycięstwem Hiszpana[110].
Na początku sezonu gry na nawierzchni trawiastej Federer zrezygnował ze startu w Halle. Wystąpił na Wimbledonie, w którym doszedł do finału tracąc jednego seta. Przeciwnikiem Federera w meczu o mistrzowski tytuł był Nadal. Spotkanie zakończyło się rezultatem 7:6(7), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2 dla Szwajcara. Był to pierwszy pięciosetowy wielkoszlemowy finał jaki Federer rozegrał w karierze oraz dodatkowo pierwszy pięciosetowy wimbledoński finał od 2001 roku[111].
Cykl turniejów rozgrywanych w Ameryce Północnej Federer rozpoczął od zawodów w Montrealu. Szwajcar bez straty seta osiągnął finał, w którym przegrał z Novakiem Đokoviciem[112]. Tydzień później, w Cincinnati Szwajcar wygrał 50 singlowy turniej, po zwycięstwie w finale nad Jamesem Blakiem, zapewniając sobie zwycięstwo w US Open Series[113]. Na US Open Szwajcar triumfował po raz czwarty z rzędu, jako pierwszy tenisista w erze open dokonując tej sztuki na nowojorskich kortach[114]. Mecz finałowy zakończył się wygraną Federera z Novakiem Đokoviciem.
W połowie października Federer awansował do finału w Madrycie, przegrywając finałowy pojedynek z Davidem Nalbandianem[115]. W rodzinnej Bazylei Szwajcar obronił zwycięstwo z roku 2006, pokonując w finale Jarkko Nieminena[116]. Z rozgrywek halowych w Paryżu Federer odpadł w III rundzie po porażce z Davidem Nalbandianem. Podczas turnieju Masters Cup Federer w pierwszym meczu przegrał najpierw z Fernando Gonzálezem, ponosząc zarazem pierwszą z Chilijczykiem porażkę w swojej karierze (wcześniej miał z nim bilans 6:0)[117]. W następnych meczach grupowych wygrał już bez straty seta, pokonując Nikołaja Dawydienkę i Andy'ego Roddicka. W półfinale Szwajcar wygrał z Rafaelem Nadalem, a spotkaniu finałowym zmierzył się z Davidem Ferrerem, którego pokonał 6:2, 6:3, 6:2, zdobywając po raz czwarty tytuł w Masters Cup[118].
Rok Federer zakończył ponownie na pozycji lidera rankingu ATP oraz ponownie uhonorowano go mianem International World Champion[5][119].
2008[edytuj]
Po roku nieobecności, Federer wystartował w Halle. Rozgrywki zakończyły się triumfem Szwajcara, który pokonał w finale Philippa Kohlschreibera[131]. Na Wimbledonie Federer bez straty seta osiągnął finał, w którym zmierzył się z Nadalem. Pojedynek trwał 4 godz. i 48 min. i był najdłuższym finałem Wimbledonu w historii, a zakończył się wynikiem 6:4, 6:4, 6:7 (5), 6:7 (8), 9:7 dla Nadala, który przerwał Federerowi serię pięciu kolejnych zwycięstw na angielskich kortach oraz rekordową passę 65 wygranych na nawierzchni trawiastej, która trwała od 2003 roku[132][133]. Pojedynek ten uznano za jeden z najlepszych w historii tenisa[134][135].
Po miesiącu odpoczynku Federer wystartował na twardych kortach w Toronto, odpadając w II rundzie z Gillesem Simonem, a w Cincinnati przegrał w III fazie z Ivo Karloviciem.
W połowie sierpnia podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie Federer awansował do ćwierćfinału, w którym przegrał z Jamesem Blakiem. Rozgrywki zakończyły się zwycięstwem Nadala, który dnia 18 sierpnia zastąpił Szwajcara na pozycji lidera rankingu ATP[136]. Federer po zwycięstwie w Australian Open z 2004 roku był nieprzerwanie przez 237 tygodni (najdłużej w historii dyscypliny)[67] liderem klasyfikacji ATP. W trakcie trwania igrzysk wystartował również w grze podwójnej w parze ze Stanislasem Wawrinką. Szwajcarska para pokonała w drodze po tytuł czołowe deble świata m.in. w ćwierćfinale Hindusów Mahesha Bhupathiego i Leandera Paesa oraz w półfinale Amerykanów Boba i Mike'a Bryanow. Rundę finałową wygrali 6:3, 6:4, 6:7(4), 6:3 ze Szwedami Simonem Aspelinem i Thomasem Johanssonem, zdobywając złoty medal[4].
Na US Open Szwajcar wystartował jako zawodnik rozstawiony z nr 2. Federer awansował do finału eliminując m.in. w III rundzie po pięciosetowym meczu Igora Andriejewa i w półfinale Novaka Đokovicia. Spotkanie finałowe rozegrał z Andym Murrayem. Mecz zakończył się zwycięstwem Federera 6:2, 7:5, 6:2, który odniósł pierwszy w sezonie wielkoszlemowy triumf, a piąty w Nowym Jorku[137]. Zwyciężając w US Open Szwajcar ustanowił kolejny rekord w erze open; wygrał pięć razy z rzędu dwa turnieje wielkoszlemowe (US Open 2004-2008 i Wimbledon 2003-2007)[67]. Po tych rozgrywkach José Higueras przestał być trenerem Federera[138].
Jesienią Szwajcar wystartował w Madrycie, gdzie uzyskał półfinał po wcześniejszym wyeliminowaniu Radka Štěpánka; przegrał z Andym Murrayem. Czwarty turniejowy triumf w sezonie Szwajcar odniósł w Bazylei, pokonując w finale Davida Nalbandiana[139]. Z turnieju w Paryżu Federer wycofał się z powodu kontuzji pleców[67].
Rok 2008 Federer ukończył na 2. miejscu w rankingu ATP[5].
2009[edytuj]
Pierwszy start Federera w 2009 roku miał miejsce w Ad-Dausze. Szwajcar awansował do półfinału, w którym nie sprostał Andy'emu Murrayowi[140]. W Melbourne, podczas Australian Open Federer awansował do finału. Po drodze wygrał w IV rundzie pięciosetowy mecz z Tomášem Berdychem, w ćwierćfinale z Juanem Martínem del Potro, przeciwko któremu stracił trzy gemy, a w półfinale wyeliminował Andy'ego Roddicka. W pojedynku finałowym zmierzył się z Rafaelem Nadalem, przeciwko któremu zagrał pierwszy wielkoszlemowy finał na nawierzchni twardej[141]. Pięciosetowy mecz, zakończony po 4 godz. i 20 min. wygrał Nadal 7:5, 3:6, 7:6(3), 3:6, 6:2[142][143]. Była to pierwsza porażka Federera w finale imprezy wielkoszlemowej rozgrywanej na kortach twardych[67]. W lutym, z powodu kontuzji pleców wycofał się z zawodów w Dubaju[144]. Po wyleczeniu urazu w połowie marca Federer wystartował w Indian Wells, gdzie odpadł w półfinale z Andym Murrayem. W Miami Szwajcar osiągnął ponownie półfinał, przegrywając z Novakiem Đokoviciem.Okres gry na kortach ziemnych Federer zaczął od turnieju w Monte Carlo, odpadając w III rundzie ze Stanislasem Wawrinką. Podczas rozgrywek w Rzymie Szwajcar uzyskał półfinał ponosząc porażkę z Novakiem Đokoviciem. W połowie maja Federer wygrał pierwszy turniej w sezonie w Madrycie. W drodze po tytuł stracił jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym z Andym Roddickiem, a w finale pokonał Rafaela Nadala 6:4, 6:4[145]. Był to również pierwszy turniej rangi Masters Series wygrany przez Szwajcara od sierpnia 2007 roku. W wielkoszlemowym Roland Garros Federer awansował po raz czwarty z rzędu do finału. Po drodze wygrał m.in. w pięciu setach w IV rundzie z Tommym Haasem, z którym przegrywał w setach 0:2 oraz w półfinale, również po pięciosetowym pojedynku z Juanem Martínem del Potro. Spotkanie finałowe Szwajcar rozegrał z Robinem Söderlingiem, który wyeliminował wcześniej Nadala. Mecz zakończył się zwycięstwem Szwajcara 6:1, 7:6(1), 6:4, który jako szósty tenisista w historii i trzeci w erze open (po Rodzie Laverze i Andre Agassim) skompletował karierowego Wielkiego Szlema[146][147]. Podczas wręczania pucharu Szwajcar powiedział:
|
W październiku Federer zrezygnował ze startów w turniejach w Tokio i Szanghaju z powodu przemęczenia[157]. Na początku listopada Szwajcar wystąpił w Bazylei, gdzie dotarł do finału, w którym uległ Novakowi Đokoviciowi[158]. Następnie Federer wystartował w rozgrywkach Masters Series w Paryżu, odpadając w II rundzie z Julienem Benneteau.
W kończącym sezon turnieju World Tour Finals (zmieniono nazwę zawodów z Masters Cup) rozgrywanym po raz pierwszy w Londynie Federer w fazie grupowej zmierzył się z Fernando Verdasco, Andym Murrayem oraz Juanem Martínem del Potro. Dwa pierwsze mecze z Verdasco i Murrayem Szwajcar wygrał, natomiast przegrał w pojedynku z del Potro. W półfinale Federer przegrał po raz pierwszy w karierze z Nikołajem Dawydienką, którego wcześniej pokonał jedenaście razy[159].
Rok 2009 po raz piąty Federer zakończył na pierwszym miejscu, wyrównując wynik Jimmy'ego Connorsa, który również pięć razy kończył sezon na pierwszej pozycji[5][67]. Pod koniec grudnia Federer po raz piąty zdobył tytuł International World Champion, za powrót na pozycję lidera rankingu i zwycięstwo w dwóch turniejach wielkoszlemowych[160].
2010[edytuj]
Nowy sezon Federer zaczął od startu w Ad-Dausze dochodząc do półfinału, w którym nie sprostał Nikołajowi Dawydience[161]. Turniej Australian Open Federer rozpoczął od wygranej w czterech setach z Igorem Andriejewem. W II, III i IV fazie nie stracił seta przeciwko Victorowi Hănescu, Albertowi Montañésowi i Lleytonowi Hewittowi. W ćwierćfinale wygrał z Nikołajem Dawydienką, a w półfinale z Jo-Wilfriedem Tsongą. W finale zmierzył się z Andym Murrayem, którego pokonał 6:3, 6:4, 7:6(11), wygrywając po raz szesnasty turniej Wielkiego Szlema, a czwarty w Australii[162]. Federer wyrównał też rekord ery open Andre Agassiego w liczbie zwycięstw w Melbourne. W lutym Szwajcar zrezygnował z występu w Dubaju z powodu infekcji płuc[163]. W połowie marca wziął udział w zawodach w Indian Wells, gdzie odpadł w III rundzie po raz pierwszy pokonany przez Marcosa Baghdatisa, przeciwko któremu nie wykorzystał trzech piłek meczowych[164]. Z turnieju w Miami Federer po nie wykorzystaniu piłki meczowej w pojedynku IV rundy przegrał z Tomášem Berdychem[165].Pod koniec kwietnia Federer wystartował w Rzymie, gdzie został pokonany w II rundzie przez Ernestsa Gulbisa. Następnie Szwajcar zagrał w Estoril osiągając półfinał, w którym uległ Albertowi Montañésowi. Pierwszy finał po Australian Open Federer rozegrał w Madrycie, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Gulbisa. Spotkanie finałowe przegrał z Rafaelem Nadalem[166]. Na kortach im. Rolanda Garrosa Szwajcar zakończył swój udział w ćwierćfinale, pokonany w czterech setach przez Robina Söderlinga[167]. Federerowi tym samym po raz pierwszy od turnieju Roland Garros z 2004 roku nie udało się awansować do wielkoszlemowego półfinału (jego rekord to 23 półfinały z rzędu), kiedy to przegrał z Gustavo Kuertenem[167]. Z końcem turnieju Federer został wyprzedzony przez Nadala w rankingu ATP, będąc łącznie przez 285 tygodni na pierwszej pozycji, o jeden tydzień krócej od rekordu Pete'a Samprasa[67].
Pod koniec lipca Federer nawiązał współpracę z wieloletnim trenerem Pete'a Samprasa (znanym również ze współpracy z Timem Henmanem), Paulem Annaconem. Annacone, związany kontraktem z Brytyjską Federacją Tenisową do października 2010 roku, został do czasu wygaśnięcia umowy zatrudniony przez Federera na okres próbny[170]. Na początku sierpnia Federer dotarł do finału zawodów w Toronto, eliminując po drodze m.in. Tomáša Berdycha oraz Novaka Đokovicia. W finale zmierzył się z broniącym tytułu Andym Murrayem. Mecz przerywany opadami deszczu wygrał Murray[171]. Tydzień później Federer triumfował po raz czwarty w Cincinnati, zwyciężając po raz siedemnasty w rozgrywkach Masters Series. Szwajcar w drodze po tytuł pokonał m.in. Nikołaja Dawydienkę, Marcosa Baghdatisa, a w finale Mardy'ego Fisha[172]. Był to również 63 wygrany przez Federera turniej, dzięki czemu zrównał się w liczbie zdobytych tytułów z Björnem Borgiem[172]. Podczas US Open Federer bez straty seta osiągnął półfinał, po wcześniejszym zwycięstwie m.in. z Robinem Söderlingiem. Spotkanie o finał rozegrał z Novakiem Đokoviciem, z którym przegrał 7:5, 1:6, 7:5, 2:6, 5:7, nie wykorzystując dwóch piłek meczowych w piątym secie[173].
Po miesiącu przerwy Szwajcar wystartował w turnieju Masters Series w Szanghaju, gdzie awansował do finału. We wcześniejszych rundach wyeliminował m.in. Novaka Đokovicia, jednak w finale nie sprostał Andy'emu Murrayowi[174]. W połowie października Federer wygrał rozgrywki w Sztokholmie, tracąc jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym ze Stanislasem Wawrinką. Spotkanie finałowe zakończyło się zwycięstwem Federera z Florianem Mayerem. Czwarty tytuł w sezonie Federer wywalczył w Bazylei, gdzie w finale pokonał Novaka Đokovicia[175]. Na kortach w hali Bercy w Paryżu Federer doszedł do półfinału. Po trzysetowej walce przegrał z Gaëlem Monfilsem 6:7(7), 7:6(1), 6:7(4), nie wykorzystując pięciu piłek meczowych[176].
W kończącym sezon turnieju World Tour Finals na twardych kortach w londyńskiej hali O2 Arena, Federer wygrał bez straty seta wszystkie spotkania grupowe, pokonując najpierw Davida Ferrera, następnie Andy'ego Murraya i Robina Söderlinga. W pojedynku półfinałowym Szwajcar wygrał z Novakiem Đokoviciem, a w rundzie finałowej po raz drugi w sezonie zmierzył się z Rafaelem Nadalem, którego pokonał 6:3, 3:6, 6:1[177]. Zwyciężając w Londynie, Szwajcar wyrównał rekord Pete'a Samprasa i Ivana Lendla w ilości zwycięstw w tej imprezie[178].
Rok 2010 Federer zakończył na pozycji wicelidera klasyfikacji ATP[5].
2011[edytuj]
Okres gry na kortach ziemnych Federer zaczął od turnieju w Monte Carlo. Szwajcar osiągnął tam ćwierćfinał po wygranych nad Philippem Kohlschreiberem i Marinem Čiliciem. Mecz o dalszą fazę przegrał z Jürgenem Melzerem[184]. Na początku maja Federer wziął udział w zawodach w Madrycie, gdzie osiągnął półfinał po wyeliminowaniu m.in. w II rundzie Feliciano Lópeza, przeciwko któremu obronił trzy piłki meczowe[185]. Pojedynek o finał zawodów zakończył się porażką Szwajcara z Rafaelem Nadalem. Podczas turnieju w Rzymie Federer w II rundzie pokonał Jo-Wilfrieda Tsongę, a pojedynek o ćwierćfinał przegrał z Richardem Gasquetem. Na Roland Garros Federer osiągnął po raz piąty finał. Do meczu półfinałowego awansował bez straty seta. Spotkanie półfinałowe przeciwko Novakowi Đokoviciowi Federer zakończył zwycięsko w czterech setach 7:6(5), 6:3, 3:6, 7:6(5), przerywając tym samym serię Serba 43 wygranych meczów z rzędu[186]. Mecz finałowy Szwajcar rozegrał z Rafaelem Nadalem, z którym przegrał 5:7, 6:7(3), 7:5, 1:6.
Na początku czerwca Federer wycofał się z turnieju w Halle, podając jako przyczynę nadciągnięcie pachwiny[187]. Podczas Wimbledonu odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale z Jo-Wilfriedem Tsongą, przegrywając 6:3, 7:6(3), 4:6, 4:6, 4:6[188].
W sierpniu, podczas amerykańskiego US Open Series Federer wystartował w Montrealu, gdzie został wyeliminowany w III rundzie po raz kolejny w sezonie przez Jo-Wilfrieda Tsongę[189]. W Cincinnati Federer poniósł porażkę w ćwierćfinale z Tomášem Berdychem. Na US Open szwajcarski tenisista osiągnął półfinał. Po drodze zdołał wyeliminować Jo-Wilfrieda Tsongę, natomiast w półfinale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi, który wygrał 6:7(7), 4:6, 6:3, 6:2, 7:5. W ostatnim secie pojedynku Federer nie wykorzystał dwóch piłek meczowych[190]. Tym samym Szwajcar po raz pierwszy od 2002 roku nie zwyciężył w turnieju wielkoszlemowym na przestrzeni całego sezonu.
Jesienią Federer wystartował na początku listopada w Bazylei, gdzie wygrał cały turniej, po blisko dziesięciomiesięcznej przerwie, od czasu zwycięstwa ze stycznia w Ad-Dausze. W drodze po tytuł Szwajcar pokonał m. in. Andy'ego Roddicka, natomiast w finale Keiego Nishikoriego[191]. W swoim kolejnym starcie Federer wygrał po raz pierwszy w karierze turniej Masters Series w Paryżu. Zawody Szwajcar zakończył bez straty seta po zwycięstwach m. in. nad Tomášem Berdychem, a w finale z Jo-Wilfriedem Tsongą[192]. Triumfując w Paryżu Federer wygrał zarazem po piętnastu miesiącach przerwy imprezę kategorii Masters Series.
Kariera reprezentacyjna[edytuj]
W kwietniu 1999 roku Federer zadebiutował w reprezentacji Szwajcarii w Pucharze Davisa, w pojedynku I rundy przeciwko Włochom. Jego zespół awansował do dalszej fazy, a Federer pokonał Davide Sanguinettiego, a przegrał z Gianlucą Pozzim. W ćwierćfinale Szwajcarzy zostali wyeliminowani przez Belgię. Oba singlowe pojedynki Federera zakończyły się porażką, z Christophem van Garssem i Xavierem Malissem.Podczas edycji turnieju z 2000 roku Szwajcarzy odpadli w I rundzie z Australią, przegrywając 2:3. Federer zdobył oba punkty dla drużyny, wygrywając singlowy mecz z Markem Philippoussisem oraz w parze z Lorenzo Mantą deblowy pojedynek z duetem Wayne Arthurs-Sandon Stolle. W barażach o utrzymanie w grupie światowej (najwyższej klasie rozgrywek) Szwajcarzy pokonali Białoruś 5:0, a Federer wygrał rywalizację singlową z Władimirem Wołczkowem i deblową z Maksem Mirnym oraz Władimirem Wołczkowem. Partnerem deblowym Federera był Lorenzo Manta.
W zawodach z roku 2001 Szwajcarzy awansowali do ćwierćfinału, pokonując reprezentację USA 3:2. Federer miał decydujący wkład w zwycięstwo, wygrywając wszystkie mecze, w tym decydujący o awansie z Janem-Michaelem Gambillem[193]. Przeciwnikami Szwajcarów w rundzie o półfinał byli Francuzi, którzy wygrali rywalizację 3:2. Federer przegrał najpierw mecz z Nicolasem Escudé, następnie wygrał w deblu razem z Lorenzo Mantą z parą Cédric Pioline-Fabrice Santoro oraz pokonał w grze pojedynczej Arnauda Clémenta.
Z zawodów, które odbyły się w 2002 roku zespół szwajcarski odpadł w I fazie z Rosją. W barażach o utrzymanie w grupie światowej Szwajcarzy wygrali z Marokiem, a Federer pokonał wszystkich swoich rywali bez straty seta, zarówno w singlu, jak i deblu.
W 2003 roku Federer wraz z zespołem doszli do półfinału, pokonując po drodze Holandię i Francję. Rywalizację o finał Szwajcarzy stoczyli z Australią. Federer najpierw wygrał z Markem Philippoussisem. Następnie wraz z Marcem Rossetem przegrali z Wayne'em Arthursem i Toddem Woodbridgem, natomiast w kolejnym singlowym pojedynku Federer uległ Lleytonowi Hewittowi[194].
W I rundzie edycji Pucharu Davisa z 2004 roku Szwajcaria zmierzyła się z Rumunią. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Szwajcarów 3:2, dla których wszystkie punkty zdobył Federer. W ćwierćfinale Szwajcarzy przegrali 2:3 z Francją. Federer wygrał mecze z Nicolasem Escudé oraz Arnaudem Clémentem.
Podczas rozgrywek z roku 2005 Szwajcarzy pokonali w play-offach o utrzymanie w grupie światowej Wielką Brytanię, a Federer wygrał singlowy pojedynek z Alanem MacKinem i wspólnie z Yvesem Allegro deblowy mecz z parą Andy Murray-Greg Rusedski.
W 2006 roku Federer ponownie wystąpił w barażach o utrzymanie w grupie światowej. Swoje dwa pojedynki singlowe wygrał z Janko Tipsareviciem i Novakiem Đokoviciem oraz partnerując Yvesowi Allegro pokonali Iliję Bozoljacia i Nenada Zimonjicia.
W roku 2007 Szwajcaria spadła do niższej klasy rozgrywek po porażce 2:3 w barażach z reprezentacją Czech. Federer wygrał singlowe pojedynki z Radkiem Štěpánkiem i Tomášem Berdychem. W 2008 roku Federer wziął udział w zwycięskiej rywalizacji z Belgią, przeciwko której pokonał Kristofa Vliegena oraz w deblu razem ze Stanislasem Wawrinką parę Xavier Malisse-Olivier Rochus[195]. Dzięki temu zwycięstwu Szwajcaria po roku przerwy powróciła do grupy światowej.
W 2009 roku Federer wystartował po raz kolejny w barażach o utrzymanie w grupie światowej. Szwajcarzy pokonali wówczas reprezentację Włoch 3:2, a Federer wygrał z Simone Bolellim Potito Starace[196].
W roku 2010 Federer zrezygnował ze startów w Pucharze Davisa, nie biorąc również udziału w barażowych meczach przeciwko Kazachstanowi[197]. W marcu 2011 roku Federer zapowiedział powrót do reprezentacji na pojedynek z Portugalią, który ma się odbyć w lipcu tegoż samego roku[198]. Zgodnie z zapowiedzią Federer zagrał w jednym singlowym meczu wygranym z Ruim Machado oraz zwycięskim pojedynku deblowym z parą Frederico Gil-Leonardo Tavares. Partnerem Federera był Stanislas Wawrinka.
W Pucharze Hopmana, nieoficjalnych mistrzostwach drużyn mieszanych rozgrywanych na początku każdego sezonu, Federer odniósł zwycięstwo w 2001 roku wspólnie z Martiną Hingis. Z fazy grupowej szwajcarska para awansowała z pierwszego miejsca, po wyeliminowaniu zespołów RPA, Australii oraz Tajlandii. W rundzie finałowej Federer i Hingis zmierzyli się z Monicą Seles i Janem-Michaelem Gambillem reprezentującymi USA. Pierwszy mecz Hingis wygrała z Seles, a następnie Federer pokonał Gambilla 6:4, 6:3 zapewniając Szwajcarii triumf w zawodach[199]. Rozegrano również pojedynek mikstowy, który szwajcarska para przegrała.
Styl gry[edytuj]
Federer wykonuje forehand prawą ręką. Uderzenie to Szwajcar może zagrywać płasko, a także z dużą rotacją, w zależności od nawierzchni na jakiej wtedy rozgrywa pojedynek[202]. John McEnroe uznał forehand Federera za "najlepsze uderzenie w historii dyscypliny", natomiast David Foster Wallace przyrównał to zagranie Federera do "płynnego uderzenia biczem"[203][204].
Federer dysponuje również klasycznym, jednoręcznym backhandem, którym zagrywa piłkę topspinem bądź trudnym do odbioru slajsem. Pomimo tego, że to zagranie Federera uważa się za słabsze niż forehand, niejednokrotnie wygrywał ważne w pojedynkach wymiany, a także mijał przeciwników będących przy siatce[205][204].
Serwis Szwajcara nie jest zbyt silny, jednak jest dobrze plasowany. John McEnroe przyznał, że kluczem do wygrywania przez Federera jest jego podanie, a także nie siła, lecz precyzja z jaką piłka w kort jest zagrywana[206].
Na początku kariery Federer był graczem atakującym, który na kortach trawiastych oraz szybkim betonie często grał stylem serw-wolej. Szwajcar uważany jest za jednego z najlepszych technicznie wyszkolonych przy siatce tenisistów obok Michaëla Llodry, Pete'a Samprasa lub Tima Henmana[207][208]. Po triumfie na Wimbledonie z 2003 roku Federer zaczął częściej grać z tyłu kortu, zza linii końcowej[208].
Federer słynie również z wielu sztuczek technicznych, m.in. "hot dogów" (uderzenie piłki między nogami stojąc plecami do siatki). Zagrania takie z udziałem Szwajcara miały miejsce m.in. podczas półfinałowego meczu na US Open z 2009 roku przeciwko Novakowi Đokoviciowi oraz I rundzie tych samych rozgrywek z 2010 roku, tym razem przeciwko Brianowi Dabulowi[209].
Życie prywatne[edytuj]
Roger Federer urodził się w Bottmingen, miejscowości położonej blisko Bazylei. Matka Federera, Lynette, pochodzi z RPA, natomiast ojciec, Robert, jest rodowitym Szwajcarem. Rodzice poznali się podczas podróży służbowej; oboje pracowali dla tej samej firmy farmaceutycznej[67]. Federer ma starszą o dwa lata siostrę, Dianę. Z wyznania jest katolikiem, a podczas turnieju w Rzymie w roku 2006, poznał papieża Benedykta XVI[210].Obecnie Federer jest mężem byłej tenisistki Mirki Vavrinec. Para poznała się podczas igrzysk olimpijskich w Sydney z 2000 roku[15]. Po blisko dziewięciu latach, dnia 11 kwietnia 2009 roku wzięli ślub w Bazylei w otoczeniu najbliższych przyjaciół i rodziny[211]. Trzy miesiące później, 23 lipca, Federer został ojcem bliźniaczek Charlene Riva'i i Mylii Rose[212]. Na swojej stronie w Facebooku Federer oznajmił, że dzień, w którym córeczki się narodziły jest jego najpiękniejszym dniem w życiu[109].
Działalność charytatywna[edytuj]
W styczniu 2010 roku Federer wziął udział w imprezie pokazowej "Hit for Haiti", która odbyła się w Melbourne, tuż przed Australian Open. Akcja została zorganizowana by pomóc ofiarom trzęsienia ziemi na Haiti, a oprócz Federera obecni byli inni czołowi tenisiści, a także tenisistki. Zebrano blisko 200 000 $, a całą kwotę w całości przekazano ofiarom kataklizmu[215][216]. W marcu ponownie odbyła się zbiórka dla ofiar trzęsienia z udziałem Federera[217]. Po zakończeniu sezonu 2010 Federer wraz z Rafaelem Nadalem rozegrali pokazowe pojedynki w Zurychu i Madrycie pod hasłem "Match for Africa". Pieniądze zostały przekazane potrzebującym w Afryce[218].
Na początku roku 2011, zorganizowano pokazówkę w Melbourne by wspomóc ofiary powodzi w Queensland[219].
Statystyki[edytuj]
By uniknąć konfliktów edycyjnych oraz wielokrotnego liczenia rozgrywanych turniejów i meczów, WSZYSTKIE statystyki uaktualniamy po zakończeniu udziału w danej imprezie przez zawodnika.Finały turniejów wielkoszlemowych[edytuj]
Gra pojedyncza (16-7)[edytuj]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Zwycięzca | 2003 |  Wimbledon (1) | Trawiasta |  Mark Philippoussis | 7:6(5), 6:2, 7:6(3) |
| Zwycięzca | 2004 | Australian Open (1) | Twarda |  Marat Safin | 7:6(3), 6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 2004 | Wimbledon (2) | Trawiasta |  Andy Roddick | 4:6, 7:5, 7:6(3), 6:4 |
| Zwycięzca | 2004 | US Open (1) | Twarda | Lleyton Hewitt | 6:0, 7:6(3), 6:0 |
| Zwycięzca | 2005 | Wimbledon (3) | Trawiasta | Andy Roddick | 6:2, 7:6(2), 6:4 |
| Zwycięzca | 2005 | US Open (2) | Twarda | Andre Agassi | 6:3, 2:6, 7:6(1), 6:1 |
| Zwycięzca | 2006 | Australian Open (2) | Twarda |  Marcos Baghdatis | 5:7, 7:5, 6:0, 6:2 |
| Finalista | 2006 |  French Open | Ceglana |  Rafael Nadal | 6:1, 1:6, 4:6, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 2006 | Wimbledon (4) | Trawiasta | Rafael Nadal | 6:0, 7:6(5), 6:7(2), 6:3 |
| Zwycięzca | 2006 | US Open (3) | Twarda | Andy Roddick | 6:2, 4:6, 7:5, 6:1 |
| Zwycięzca | 2007 | Australian Open (3) | Twarda |  Fernando González | 7:6(2), 6:4, 6:4 |
| Finalista | 2007 | French Open | Ceglana | Rafael Nadal | 3:6, 6:4, 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 2007 | Wimbledon (5) | Trawiasta | Rafael Nadal | 7:6(7), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 2007 | US Open (4) | Twarda |  Novak Đoković | 7:6(4), 7:6(2), 6:4 |
| Finalista | 2008 | French Open | Ceglana | Rafael Nadal | 1:6, 3:6, 0:6 |
| Finalista | 2008 | Wimbledon | Trawiasta | Rafael Nadal | 4:6, 4:6, 7:6(5), 7:6(8), 7:9 |
| Zwycięzca | 2008 | US Open (5) | Twarda | Andy Murray | 6:2, 7:5, 6:2 |
| Finalista | 2009 | Australian Open | Twarda | Rafael Nadal | 5:7, 6:3, 6:7(3), 6:3, 2:6 |
| Zwycięzca | 2009 | French Open | Ceglana |  Robin Söderling | 6:1, 7:6(1), 6:4 |
| Zwycięzca | 2009 | Wimbledon (6) | Trawiasta | Andy Roddick | 5:7, 7:6(6), 7:6(5), 3:6, 16:14 |
| Finalista | 2009 | US Open | Twarda |  Juan Martín del Potro | 6:3, 6:7(5), 6:4, 6:7(4), 2:6 |
| Zwycięzca | 2010 | Australian Open (4) | Twarda | Andy Murray | 6:3, 6:4, 7:6(11) |
| Finalista | 2011 | French Open | Ceglana | Rafael Nadal | 5:7, 6:7(3), 7:5, 1:6 |
Finały igrzysk olimpijskich[edytuj]
Gra podwójna (1-0)[edytuj]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik finału |
| Zwycięzca | 2008 |  Pekin | Twarda | Stanislas Wawrinka | Simon Aspelin Thomas Johansson | 6:3, 6:4, 6:7(4), 6:3 |
Finały turnieju ATP World Tour Finals[edytuj]
Gra pojedyncza (5-1)[edytuj]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Zwycięzca | 2003 | Houston | Twarda | Andre Agassi | 6:3, 6:0, 6:4 |
| Zwycięzca | 2004 | Houston | Twarda | Lleyton Hewitt | 6:3, 6:2 |
| Finalista | 2005 | Szanghaj | Dywanowa (hala) | David Nalbandian | 7:6(4), 7:6(11), 2:6, 1:6, 6:7(3) |
| Zwycięzca | 2006 | Szanghaj | Twarda (hala) | James Blake | 6:0, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 2007 | Szanghaj | Twarda (hala) | David Ferrer | 6:2, 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 2010 | Londyn | Twarda (hala) | Rafael Nadal | 6:3, 3:6, 6:1 |
Finały turniejów Masters Series[edytuj]
Gra pojedyncza (18-12)[edytuj]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Finalista | 2002 | Miami | Twarda | Andre Agassi | 3:6, 3:6, 6:3, 4:6 |
| Zwycięzca | 2002 |  Hamburg (1) | Ceglana | Marat Safin | 6:1, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 2003 |  Rzym | Ceglana | Félix Mantilla | 5:7, 2:6, 6:7(8) |
| Zwycięzca | 2004 | Indian Wells (1) | Twarda | Tim Henman | 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 2004 | Hamburg (2) | Ceglana | Guillermo Coria | 4:6, 6:4, 6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 2004 |  Toronto (Kanada) (1) | Twarda | Andy Roddick | 7:5, 6:3 |
| Zwycięzca | 2005 | Indian Wells (2) | Twarda | Lleyton Hewitt | 6:2, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 2005 | Miami (1) | Twarda | Rafael Nadal | 2:6, 6:7(4), 7:6(5), 6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 2005 | Hamburg (3) | Ceglana | Richard Gasquet | 6:3, 7:5, 7:6(4) |
| Zwycięzca | 2005 | Cincinnati (1) | Twarda | Andy Roddick | 6:3, 7:5 |
| Zwycięzca | 2006 | Indian Wells (3) | Twarda | James Blake | 7:5, 6:3, 6:0 |
| Zwycięzca | 2006 | Miami (2) | Twarda |  Ivan Ljubičić | 7:6(5), 7:6(4), 7:6(6) |
| Finalista | 2006 |  Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal | 2:6, 7:6(2), 3:6, 6:7(5) |
| Finalista | 2006 | Rzym | Ceglana | Rafael Nadal | 7:6(0), 6:7(5), 4:6, 6:2, 6:7(5) |
| Zwycięzca | 2006 | Toronto (Kanada) (2) | Twarda | Richard Gasquet | 2:6, 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 2006 | Madryt (1) | Twarda (hala) | Fernando González | 7:5, 6:1, 6:0 |
| Finalista | 2007 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal | 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 2007 | Hamburg (4) | Ceglana | Rafael Nadal | 2:6, 6:2, 6:0 |
| Finalista | 2007 | Montreal (Kanada) | Twarda | Novak Đoković | 6:7(2), 6:2, 6:7(2) |
| Zwycięzca | 2007 | Cincinnati (2) | Twarda | James Blake | 6:1, 6:4 |
| Finalista | 2007 | Madryt | Twarda (hala) | David Nalbandian | 6:1, 3:6, 3:6 |
| Finalista | 2008 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal | 5:7, 5:7 |
| Finalista | 2008 | Hamburg | Ceglana | Rafael Nadal | 5:7, 7:6(3), 3:6 |
| Zwycięzca | 2009 | Madryt (2) | Ceglana | Rafael Nadal | 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 2009 | Cincinnati (3) | Twarda | Novak Đoković | 6:1, 7:5 |
| Finalista | 2010 | Madryt | Ceglana | Rafael Nadal | 4:6, 6:7(5) |
| Finalista | 2010 | Toronto (Kanada) | Twarda | Andy Murray | 5:7, 5:7 |
| Zwycięzca | 2010 | Cincinnati (4) | Twarda | Mardy Fish | 6:7(5), 7:6(1), 6:4 |
| Finalista | 2010 | Szanghaj | Twarda | Andy Murray | 3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 2011 | Paryż | Twarda (hala) | Jo-Wilfried Tsonga | 6:1, 7:6(3) |
Gra podwójna (1-2)[edytuj]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik finału |
| Finalista | 2002 | Indian Wells | Twarda |  Maks Mirnyj |  Mark Knowles Daniel Nestor | 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 2003 | Miami | Twarda | Maks Mirnyj |  Leander Paes David Rikl | 7:5, 6:3 |
| Finalista | 2011 | Indian Wells | Twarda | Stanislas Wawrinka |  Ołeksandr Dołgopołow Xavier Malisse | 4:6, 7:6(5), 7–10 |
Finały w turniejach ATP Tour[edytuj]
Gra pojedyncza (69-30)[edytuj]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 13 lutego 2000 | Marsylia | Twarda (hala) | Marc Rosset | 6:2, 3:6, 6:7(5) |
| Finalista | 2. | 29 października 2000 | Bazylea | Dywanowa (hala) | Thomas Enqvist | 2:6, 6:4, 6:7(4), 6:1, 1:6 |
| Zwycięzca | 1. | 4 lutego 2001 | Mediolan | Dywanowa (hala) | Julien Boutter | 6:4, 6:7(7), 6:4 |
| Finalista | 3. | 25 lutego 2001 |  Rotterdam | Twarda (hala) | Nicolas Escudé | 5:7, 6:3, 6:7(5) |
| Finalista | 4. | 28 października 2001 | Bazylea | Dywanowa (hala) | Tim Henman | 3:6, 4:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 2. | 12 stycznia 2002 | Sydney | Twarda | Juan Ignacio Chela | 6:3, 6:3 |
| Finalista | 5. | 3 lutego 2002 | Mediolan | Dywanowa (hala) | Davide Sanguinetti | 6:7(2), 6:4, 1:6 |
| Finalista | 6. | 30 marca 2002 | Miami | Twarda | Andre Agassi | 3:6, 3:6, 6:3, 4:6 |
| Zwycięzca | 3. | 19 maja 2002 | Hamburg (1) | Ceglana | Marat Safin | 6:1, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 4. | 13 października 2002 |  Wiedeń (1) | Twarda (hala) | Jiří Novák | 6:4, 6:1, 3:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 5. | 16 lutego 2003 | Marsylia | Twarda (hala) | Jonas Björkman | 6:2, 7:6(6) |
| Zwycięzca | 6. | 2 marca 2003 |  Dubaj (1) | Twarda | Jiří Novák | 6:1, 7:6(2) |
| Zwycięzca | 7. | 4 maja 2003 | Monachium | Ceglana |  Jarkko Nieminen | 6:1, 6:4 |
| Finalista | 7. | 11 maja 2003 | Rzym | Ceglana | Félix Mantilla | 5:7, 2:6, 6:7(8) |
| Zwycięzca | 8. | 15 czerwca 2003 | Halle (1) | Trawiasta | Nicolas Kiefer | 6:1, 6:3 |
| Zwycięzca | 9. | 6 lipca 2003 | Wimbledon, Londyn (1) | Trawiasta | Mark Philippoussis | 7:6(5), 6:2, 7:6(3) |
| Finalista | 8. | 13 lipca 2003 | Gstaad | Ceglana | Jiří Novák | 7:5, 3:6, 3:6, 6:1, 3:6 |
| Zwycięzca | 10. | 12 października 2003 | Wiedeń (2) | Twarda (hala) | Carlos Moyá | 6:3, 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 11. | 16 listopada 2003 | Tennis Masters Cup, Houston (1) | Twarda | Andre Agassi | 6:3, 6:0, 6:4 |
| Zwycięzca | 12. | 1 lutego 2004 | Australian Open, Melbourne (1) | Twarda | Marat Safin | 7:6(3), 6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 13. | 7 marca 2004 | Dubaj (2) | Twarda | Feliciano López | 4:6, 6:1, 6:2 |
| Zwycięzca | 14. | 21 marca 2004 | Indian Wells (1) | Twarda | Tim Henman | 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 15. | 16 maja 2004 | Hamburg (2) | Ceglana | Guillermo Coria | 4:6, 6:4, 6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 16. | 13 czerwca 2004 | Halle (2) | Trawiasta | Mardy Fish | 6:0, 6:3 |
| Zwycięzca | 17. | 4 lipca 2004 | Wimbledon, Londyn (2) | Trawiasta | Andy Roddick | 4:6, 7:5, 7:6(3), 6:4 |
| Zwycięzca | 18. | 11 lipca 2004 | Gstaad | Ceglana | Igor Andriejew | 6:2, 6:3, 5:7, 6:3 |
| Zwycięzca | 19. | 1 sierpnia 2004 | Toronto (Kanada) (1) | Twarda | Andy Roddick | 7:5, 6:3 |
| Zwycięzca | 20. | 12 września 2004 | US Open, Nowy Jork (1) | Twarda | Lleyton Hewitt | 6:0, 7:6(3), 6:0 |
| Zwycięzca | 21. | 3 października 2004 |  Bangkok (1) | Twarda (hala) | Andy Roddick | 6:4, 6:0 |
| Zwycięzca | 22. | 21 listopada 2004 | Tennis Masters Cup, Houston (2) | Twarda | Lleyton Hewitt | 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 23. | 8 stycznia 2005 |  Ad-Dauha (1) | Twarda | Ivan Ljubičić | 6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 24. | 20 lutego 2005 | Rotterdam | Twarda (hala) | Ivan Ljubičić | 5:7, 7:5, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 25. | 27 lutego 2005 | Dubaj (3) | Twarda | Ivan Ljubičić | 6:1, 6:7(6), 6:3 |
| Zwycięzca | 26. | 20 marca 2005 | Indian Wells (2) | Twarda | Lleyton Hewitt | 6:2, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 27. | 3 kwietnia 2005 | Miami (1) | Twarda | Rafael Nadal | 2:6, 6:7(4), 7:6(5), 6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 28. | 15 maja 2005 | Hamburg (3) | Ceglana | Richard Gasquet | 6:3, 7:5, 7:6(4) |
| Zwycięzca | 29. | 12 czerwca 2005 | Halle (3) | Trawiasta | Marat Safin | 6:4, 6:7(6), 6:4 |
| Zwycięzca | 30. | 3 lipca 2005 | Wimbledon, Londyn (3) | Trawiasta | Andy Roddick | 6:2, 7:6(2), 6:4 |
| Zwycięzca | 31. | 21 sierpnia 2005 | Cincinnati (1) | Twarda | Andy Roddick | 6:3, 7:5 |
| Zwycięzca | 32. | 11 września 2005 | US Open, Nowy Jork (2) | Twarda | Andre Agassi | 6:3, 2:6, 7:6(1), 6:1 |
| Zwycięzca | 33. | 2 października 2005 | Bangkok (2) | Twarda (hala) | Andy Murray | 6:3, 7:5 |
| Finalista | 9. | 20 listopada 2005 | Tennis Masters Cup, Szanghaj | Dywanowa (hala) | David Nalbandian | 7:6(4), 7:6(11), 2:6, 1:6, 6:7(3) |
| Zwycięzca | 34. | 7 stycznia 2006 | Ad-Dauha (2) | Twarda | Gaël Monfils | 6:3, 7:6(5) |
| Zwycięzca | 35. | 29 stycznia 2006 | Australian Open, Melbourne (2) | Twarda | Marcos Baghdatis | 5:7, 7:5, 6:0, 6:2 |
| Finalista | 10. | 4 marca 2006 | Dubaj | Twarda | Rafael Nadal | 6:2, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 36. | 19 marca 2006 | Indian Wells (3) | Twarda | James Blake | 7:5, 6:3, 6:0 |
| Zwycięzca | 37. | 2 kwietnia 2006 | Miami (2) | Twarda | Ivan Ljubičić | 7:6(5), 7:6(4), 7:6(6) |
| Finalista | 11. | 23 kwietnia 2006 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal | 2:6, 7:6(2), 3:6, 6:7(5) |
| Finalista | 12. | 14 maja 2006 | Rzym | Ceglana | Rafael Nadal | 7:6(0), 6:7(5), 4:6, 6:2, 6:7(5) |
| Finalista | 13. | 11 czerwca 2006 | French Open, Paryż | Ceglana | Rafael Nadal | 6:1, 1:6, 4:6, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 38. | 18 czerwca 2006 | Halle (4) | Trawiasta | Tomáš Berdych | 6:0, 6:7(4), 6:2 |
| Zwycięzca | 39. | 9 lipca 2006 | Wimbledon, Londyn (4) | Trawiasta | Rafael Nadal | 6:0, 7:6(5), 6:7(2), 6:3 |
| Zwycięzca | 40. | 13 sierpnia 2006 | Toronto (Kanada) (2) | Twarda | Richard Gasquet | 2:6, 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 41. | 10 września 2006 | US Open, Nowy Jork (3) | Twarda | Andy Roddick | 6:2, 4:6, 7:5, 6:1 |
| Zwycięzca | 42. | 8 października 2006 |  Tokio | Twarda | Tim Henman | 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 43. | 22 października 2006 | Madryt (1) | Twarda (hala) | Fernando González | 7:5, 6:1, 6:0 |
| Zwycięzca | 44. | 29 października 2006 | Bazylea (1) | Dywanowa (hala) | Fernando González | 6:3, 6:2, 7:6(3) |
| Zwycięzca | 45. | 19 listopada 2006 | Tennis Masters Cup, Szanghaj (3) | Twarda (hala) | James Blake | 6:0, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 46. | 28 stycznia 2007 | Australian Open, Melbourne (3) | Twarda | Fernando González | 7:6(2), 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 47. | 3 marca 2007 | Dubaj (4) | Twarda | Michaił Jużny | 6:4, 6:3 |
| Finalista | 14. | 22 kwietnia 2007 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal | 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 48. | 20 maja 2007 | Hamburg (4) | Ceglana | Rafael Nadal | 2:6, 6:2, 6:0 |
| Finalista | 15. | 10 czerwca 2007 | French Open, Paryż | Ceglana | Rafael Nadal | 3:6, 6:4, 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 49. | 8 lipca 2007 | Wimbledon, Londyn (5) | Trawiasta | Rafael Nadal | 7:6(7), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2 |
| Finalista | 16. | 12 sierpnia 2007 | Montreal (Kanada) | Twarda | Novak Đoković | 6:7(2), 6:2, 6:7(2) |
| Zwycięzca | 50. | 19 sierpnia 2007 | Cincinnati (2) | Twarda | James Blake | 6:1, 6:4 |
| Zwycięzca | 51. | 9 września 2007 | US Open, Nowy Jork (4) | Twarda | Novak Đoković | 7:6(4), 7:6(2), 6:4 |
| Finalista | 17. | 21 października 2007 | Madryt | Twarda (hala) | David Nalbandian | 6:1, 3:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 52. | 28 października 2007 | Bazylea (2) | Twarda | Jarkko Nieminen | 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 53. | 18 listopada 2007 | Tennis Masters Cup, Szanghaj (4) | Twarda (hala) | David Ferrer | 6:2, 6:3, 6:2 |
| Zwycięzca | 54. | 20 kwietnia 2008 |  Estoril | Ceglana | Nikołaj Dawydienko | 7:6(6), 1:2, krecz |
| Finalista | 18. | 27 kwietnia 2008 | Monte Carlo | Ceglana | Rafael Nadal | 5:7, 5:7 |
| Finalista | 19. | 18 maja 2008 | Hamburg | Ceglana | Rafael Nadal | 5:7, 7:6(3), 3:6 |
| Finalista | 20. | 7 czerwca 2008 | French Open, Paryż | Ceglana | Rafael Nadal | 1:6, 3:6, 0:6 |
| Zwycięzca | 55. | 15 czerwca 2008 | Halle (5) | Trawiasta | Philipp Kohlschreiber | 6:3, 6:4 |
| Finalista | 21. | 6 lipca 2008 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Rafael Nadal | 4:6, 4:6, 7:6(5), 7:6(8), 7:9 |
| Zwycięzca | 56. | 9 września 2008 | US Open, Nowy Jork (5) | Twarda | Andy Murray | 6:2, 7:5, 6:2 |
| Zwycięzca | 57. | 26 października 2008 | Bazylea (3) | Twarda (hala) | David Nalbandian | 6:3, 6:4 |
| Finalista | 22. | 1 lutego 2009 | Australian Open, Melbourne | Twarda | Rafael Nadal | 5:7, 6:3, 6:7(3), 6:3, 2:6 |
| Zwycięzca | 58. | 17 maja 2009 | Madryt (2) | Ceglana | Rafael Nadal | 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 59. | 7 czerwca 2009 | French Open, Paryż | Ceglana | Robin Söderling | 6:1, 7:6(1), 6:4 |
| Zwycięzca | 60. | 5 lipca 2009 | Wimbledon, Londyn (6) | Trawiasta | Andy Roddick | 5:7, 7:6(6), 7:6(5), 3:6, 16:14 |
| Zwycięzca | 61. | 23 sierpnia 2009 | Cincinnati (3) | Twarda | Novak Đoković | 6:1, 7:5 |
| Finalista | 23. | 14 września 2009 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Juan Martín del Potro | 6:3, 6:7(5), 6:4, 6:7(4), 2:6 |
| Finalista | 24. | 8 listopada 2009 | Bazylea | Twarda (hala) | Novak Đoković | 4:6, 6:4, 2:6 |
| Zwycięzca | 62. | 31 stycznia 2010 | Australian Open, Melbourne (4) | Twarda | Andy Murray | 6:3, 6:4, 7:6(11) |
| Finalista | 25. | 16 maja 2010 | Madryt | Ceglana | Rafael Nadal | 4:6, 6:7(5) |
| Finalista | 26. | 13 czerwca 2010 | Halle | Trawiasta | Lleyton Hewitt | 6:3, 6:7(4), 4:6 |
| Finalista | 27. | 16 sierpnia 2010 | Toronto (Kanada) | Twarda | Andy Murray | 5:7, 5:7 |
| Zwycięzca | 63. | 22 sierpnia 2010 | Cincinnati (4) | Twarda | Mardy Fish | 6:7(5), 7:6(1), 6:4 |
| Finalista | 28. | 17 października 2010 | Szanghaj | Twarda | Andy Murray | 3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 64. | 24 października 2010 | Sztokholm | Twarda (hala) | Florian Mayer | 6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 65. | 7 listopada 2010 | Bazylea (4) | Twarda | Novak Đoković | 6:4, 3:6, 6:1 |
| Zwycięzca | 66. | 28 listopada 2010 | ATP World Tour Finals, Londyn (5) | Twarda (hala) | Rafael Nadal | 6:3, 3:6, 6:1 |
| Zwycięzca | 67. | 8 stycznia 2011 | Ad-Dauha (3) | Twarda | Nikołaj Dawydienko | 6:3, 6:4 |
| Finalista | 29. | 26 lutego 2011 | Dubaj | Twarda | Novak Đoković | 3:6, 3:6 |
| Finalista | 30. | 5 czerwca 2011 | French Open, Paryż | Ceglana | Rafael Nadal | 5:7, 6:7(3), 7:5, 1:6 |
| Zwycięzca | 68. | 6 listopada 2011 | Bazylea (5) | Twarda (hala) | Kei Nishikori | 6:1, 6:3 |
| Zwycięzca | 69. | 13 listopada 2011 | Paryż | Twarda (hala) | Jo-Wilfried Tsonga | 6:1, 7:6(3) |
Gra podwójna (8-5)[edytuj]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 29 października 2000 | Bazylea | Dywanowa (hala) |  Dominik Hrbatý | Donald Johnson Piet Norval | 6:7(11), 6:4, 6:7(4) |
| Zwycięzca | 1. | 25 lutego 2001 | Rotterdam (1) | Twarda (hala) | Jonas Björkman | Petr Pála Pavel Vízner | 6:3, 6:0 |
| Zwycięzca | 2. | 15 lipca 2001 | Gstaad | Ceglana | Marat Safin | Michael Hill Jeff Tarango | 0:1, krecz |
| Zwycięzca | 3. | 24 lutego 2002 | Rotterdam (2) | Twarda (hala) | Maks Mirnyj | Mark Knowles Daniel Nestor | 4:6, 6:3, 10–4 |
| Finalista | 2. | 17 marca 2002 | Indian Wells | Twarda | Maks Mirnyj | Mark Knowles Daniel Nestor | 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 4. | 6 października 2002 | Moskwa | Dywanowa (hala) | Maks Mirnyj | Joshua Eagle Sandon Stolle | 6:4, 7:6(0) |
| Finalista | 3. | 23 lutego 2003 | Rotterdam | Twarda (hala) | Maks Mirnyj | Wayne Arthurs Paul Hanley | 6:7(4), 2:6 |
| Zwycięzca | 5. | 30 marca 2003 | Miami | Twarda | Maks Mirnyj | Leander Paes David Rikl | 7:5, 6:3 |
| Zwycięzca | 6. | 12 października 2003 | Wiedeń | Twarda (hala) | Yves Allegro | Mahesh Bhupathi Maks Mirnyj | 7:6(7), 7:5 |
| Finalista | 4. | 3 października 2004 | Bangkok | Twarda (hala) | Yves Allegro | Justin Gimelstob Graydon Oliver | 7:5, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 7. | 12 czerwca 2005 | Halle | Trawiasta | Yves Allegro | Joachim Johansson Marat Safin | 7:5, 6:7(6), 6:3 |
| Zwycięzca | 8. | 16 sierpnia 2008 | Pekin | Twarda | Stanislas Wawrinka | Simon Aspelin Thomas Johansson | 6:3, 6:4, 6:7(4), 6:3 |
| Finalista | 5. | 20 marca 2011 | Indian Wells | Twarda | Stanislas Wawrinka | Ołeksandr Dołgopołow Xavier Malisse | 4:6, 7:6(5), 7–10 |
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i Masters Series (gra pojedyncza)[edytuj]
| Turniej | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Turnieje Wielkoszlemowe | ||||||||||||||||
| Australian Open | — | — | 3R | 3R | 4R | 4R | W | SF | W | W | SF | F | W | SF | 4/12 | 59-8 |
| French Open | — | 1R | 4R | QF | 1R | 1R | 3R | SF | F | F | F | W | QF | F | 1/13 | 49-12 |
| Wimbledon | — | 1R | 1R | QF | 1R | W | W | W | W | W | F | W | QF | QF | 6/13 | 59-7 |
| US Open | — | — | 3R | 4R | 4R | 4R | W | W | W | W | W | F | SF | SF | 5/12 | 61-7 |
| Bilans spotkań | 0-0 | 0-2 | 7-4 | 13-4 | 6-4 | 13-3 | 22-1 | 24-2 | 27-1 | 26-1 | 24-3 | 26-2 | 20-3 | 20-4 | — | 228-34 |
| Wygrane turnieje | 0/0 | 0/2 | 0/4 | 0/4 | 0/4 | 1/4 | 3/4 | 2/4 | 3/4 | 3/4 | 1/4 | 2/4 | 1/4 | 0/4 | 16/50 | — |
| ATP World Tour Finals | ||||||||||||||||
| ATP World Tour Finals | — | — | — | — | SF | W | W | F | W | W | RR | SF | W | 5/9 | 34-7 | |
| Turnieje Masters Series | ||||||||||||||||
| Indian Wells | — | — | — | 1R | 3R | 2R | W | W | W | 2R | SF | SF | 3R | SF | 3/11 | 33-8 |
| Miami | — | 1R | 2R | QF | F | QF | 3R | W | W | 4R | QF | SF | 4R | SF | 2/13 | 40-11 |
| Monte Carlo | — | 1R | 1R | QF | 2R | — | — | QF | F | F | F | 3R | — | QF | 0/10 | 23-10 |
| Rzym | — | — | 1R | 3R | 1R | F | 2R | — | F | 3R | QF | SF | 2R | 3R | 0/11 | 20-11 |
| Madryt | — | — | 2R | 2R | QF | SF | — | — | W | F | SF | W | F | SF | 2/10 | 30-8 |
| Montreal/Toronto | — | — | 1R | — | 1R | SF | W | — | W | F | 2R | QF | F | 3R | 2/10 | 27-8 |
| Cincinnati | — | — | 1R | — | 1R | 2R | 1R | W | 2R | W | 3R | W | W | QF | 4/11 | 25-7 |
| Szanghaj | Nie Masters Series | — | F | — | 0/1 | 4-1 | ||||||||||
| Paryż | — | — | 1R | 2R | QF | QF | — | — | — | 3R | QF | 2R | SF | W | 1/9 | 15–7 |
| Hamburg | — | — | 1R | 1R | W | 3R | W | W | — | W | F | NMS | 4/8 | 29-4 | ||
| Bilans spotkań | 0–0 | 0–2 | 2–8 | 8-7 | 18–8 | 21–8 | 20–3 | 27–1 | 34–3 | 26–7 | 22–8 | 24–6 | 22–7 | 22–7 | — | 246-75 |
| Wygrane turnieje | 0/0 | 0/2 | 0/8 | 0/7 | 1/9 | 0/8 | 3/6 | 4/5 | 4/7 | 2/9 | 0/9 | 2/8 | 1/8 | 1/8 | 18/94 | — |
| Ranking na koniec sezonu | ||||||||||||||||
| — | 301 | 65 | 29 | 13 | 6 | 2 | 1 | 1 | 1 | 1 | 2 | 1 | 2 | — | ||
Legenda[edytuj]
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R, przegrał w IV, III, II, I rundzie
LQ, odpadł w kwalifikacjach
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował
